نام اثر: تهران آلوده

درباره اثر:

در زندان, بعد ها که از انفرادی و سلول دوسه متری به سلولی نسبتا وسیع برده شدم, با تماشای تلویزیون, و مطالعه ی روزنامه هایی که برای من می آوردند, به جزء کوچکی از خبرهای بیرون دست می یافتم.

البته خبرهایی که از فیلترهای چند به چند گذشته و این امکان را پیدا کرده بودند به روزنامه ها و تلویزیون پراز سانسور ما, قدم بگذارند.

هوای تهران که آلوده شد, من به خود گفتم: یک کاری در این خصوص بساز.

تخته ای داشتم که از انبار زباله ها برداشته بودم, آن را برای این کار مناسب یافتم. چرا که «بوم» بزرگ تری نداشتم.

در نقاشی, هوای آلوده, با هوای مه آلود, تفاوت چندانی ندارد.

پس, به سمت رنگ های تیره, دست بردم. تهران را, با ساختمان های بلند و کوتاهش, به اقیانوس تیرگی انداختم.

من, بیش و پیش از دیگران, به نقاش نبودن خود واقف بودم.

اما با این همه, نمیخواستم اجازه بدهم هوای آلوده ی تهران از دستانم بگریزد.

هوای آلوده ی تهران, تابلوی آشکار بی لیاقتی و بی کیاستی و مدیریت شلم شوربای جمعی از اداره کنندگان جامعه ی ما است. و من, دوست داشتم سهمی در ثبت این بی لیاقتی ها داشته باشم.